Καθώς στο Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος καταγράφουμε καθημερινά τις αλλαγές στα θαλάσσια οικοσυστήματα που έχει προκαλέσει η μειωμένη παρουσία του ανθρώπου και η περιορισμένη αλιευτική δραστηριότητα λόγω της πανδημίας, οι εικόνες που καταγράφουμε μας εντυπωσιάζουν, έστω και πρόσκαιρα.
Στη φωτογραφία είναι δύο είδη ψαριών, Κοκάλια και Λούτσοι, που σχηματίζουν επί μέρες κοινά κοπάδια στα παράκτια νερά του νοτίου Αιγαίου. Προσεγγίζουν τα ρηχότερα και θερμότερα νερά για την ιεροτελεστία της αναπαραγωγής. Εάν δεν αλιευθούν τώρα που αποτελούν εύκολο στόχο, θα απελευθερώσουν εκατομμύρια γονιμοποιημένα αυγά, διασφαλίζοντας την αναγέννηση του αποθέματός τους.
Παράλληλα όμως βλέπουμε το παράδοξο. Σε κάθε κόλπο, απ’ άκρης σ’ άκρη της ελληνικής ακτογραμμής, ψαράδες επιδιώκουν να αλιεύσουν τα κοπάδια ψαριών την εποχή της αναπαραγωγής τους, ενώ σε λίγους μήνες οι ίδιοι θα δηλώνουν ότι έχουν μειωθεί κι άλλο τα αποθέματα των ψαριών και αδυνατούν να επιβιώσουν.
Αυτή η προσέγγιση όμως νομιμοποιείται επί χρόνια από την πολιτεία – με τους δεκάδες «ειδικούς» της που πληρώνονται από τα λεφτά των φορολογουμένων – οι οποίοι επί χρόνια αδυνατούν να αντιληφθούν και να εφαρμόσουν το αυτονόητο: ότι δηλαδή είναι αδιανόητο να επιτρέπεται η στοχευμένη και εντατική αλίευση των ιχθυαποθεμάτων την εποχή της αναπαραγωγής τους.
